Nie Wenus

Płonęły chmury o zachodzie i mogłem z nich wyczytać wszystko.

Ujrzałem w świetle jak przechodzisz. Jakbyś w rozwianej szła sukience.

W złotej mantyli czy welonie. Nie potrzebuję wiedzieć więcej

ani widywać ciebie co dzień. Nam w każdym świecie będzie blisko.

Znów oglądałem gwiazd mgławice. Ile tam życia, migotania.

Zasnąłem ufnie przy księżycu. Zbudziłem się słonecznym dniem.

Połaskotałaś mnie w policzek. Wszystko, co muszę wiedzieć - wiem.

I jeśli nawet cię nie widzę, jestem gotowy na spotkanie. 

Kiedy - przewidzieć nie potrafię, lecz dla chcącego trudność żadna.

Myślę, że może być zabawnie w miejsce bez czasu i bez tlenu

udać się z twoją fotografią. Niedoświetloną. Niepoważną.

W końcu to całkiem bez znaczenia. Kosmos nie dziwi się niczemu.

Przepraszam, powiem. Mam zaćmienie. Może ktoś widział? Taka ładna.

Nie Wenus. Co mi tam po Wenus.