poeta który w swych tomikach
uprawia ogród papierowy
na wiosnę wzywa ogrodnika
zlecając prace ogrodowe
gdy tamten trudzi się w ogródku
poeta wraca do pisania
po pracy rozmawiają krótko
nie szczędząc sobie słów uznania
- ja pana czytam w internecie
mówi ogrodnik cedząc słowa
moi klienci to poeci
- a pan by nie chciał też spróbować
pyta go autor słono płacąc
za to by w wierszach mógł opisać
swój ogród - nie mam czasu na to
wzdycha fachowiec - pięknie dzisiaj
Pan Konstanty, jubiler z Atlanty,
perfekcyjnie szlifował brylanty
do wczoraj tym samym chujem,
którym je dziś poleruje.
Eh, posunął się nam pan Konstanty!
Kiedy fanka drużyny Żalgiris
rzekła - Chłopcy mam chyba syfilis,
każdy poczuł swędzenie.
Dobre żarty są w cenie,
A już zwłaszcza na prima aprilis.
chciałem utrwalić mijającą chwilę
lecz nie znajdując właściwego słowa
to co ulotne zapisałem w myślach
była tak piękna że do niej wróciłem
i próbowałem w wierszu zanotować
ale widocznie słaby ze mnie pismak
bo myśli w słowa przechodziły nie te
w jakich opisać wrażenie bym pragnął
zapamiętane zmysłów synestezją
najszczersze chęci nie czynią poety
myśli się zmyślą słowa w szum się nagną
wszystko na próżno to wiatr jest poezją
Starszy księgowy w Starej Miłośnie
w czasie zimowym marzy o wiośnie.
Lecz tylko marzy. Przestrzeń biurową
dzieląc z samotną starszą księgową.
Drzemie w fotelu trochę się snuje,
czasem w excelu wiersze pisuje -
"Zimą w Miłośnie
mam bóle kostne
jedzenie postne
w ustach mi rośnie
samotnie tost tnę
marząc o wiośnie..."
Dosyć! Marnować życia nie warto.
Wychodzi z biura grubo przed czwartą.
W domu dwa tosty wkłada w opiekacz.
Otwiera okno, siada i czeka
na przywitanie wiosny gotowy
w Starej Miłośnie starszy księgowy.
Rzekł malarz z Łodzi - Tuszę,
że tuszem się nie najem.
Wyruszę więc tramwajem,
gdyż szukać pracy muszę.
Na pewno do Pabianic,
do Rzgowa i do Zgierza
pojechać nie zamierzam,
bo mnie tam mają za nic.
Kuzyna mam z Tuszyna.
Przyjadę. To go wzruszy.
Już dzwonię do kuzyna!
- Po czym rozpoznam Tuszyn?
- Po szynach. To mieścina.
Od lat nie mamy tu szyn.
Pewien aktor z Teatru Tivoli
który skłonność miał do alkoholi
zagrał raz abstynenta,
ale nic nie pamięta,
bo się potknął i wypadł z tej roli.
po trzecim dzwonku cisza się przedłuża
ciemność wymaga by uważnie patrzeć
miłość śmiech zdrada śmierć tylko w teatrze
staje się magia ze światła i kurzu
jeszcze przed chwilą w bufecie pił kawę
a teraz z ciszy wchodzi prosto w światło
podłoga pod nim zamienia się w nawę
starej świątyni i staje się aktor
kapłanem gestu koryfejem chóru
garstki wyznawców żyjących w ułudzie
że świat odmienią za sprawą kultury
wszak jest teatrem aktorzy to ludzie
którzy po śmierci staną do ukłonów
i wszystkie wątki zaczną się od nowa
trzeba się wyspać czas wracać do domu
być albo nie być to są tylko słowa
